Το ταξίδι που ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια, σήμερα έφτασε στο τέλος του! Με μεγάλη συγκίνηση αποχαιρέτησα τα παιδάκια μου κι αυτά, κρεμασμένα από το λαιμό μου, έκλαιγαν μαζί μου! Όταν τα πήρα, το Σεπτέμβρη του 2014 ήταν μια σταλιά, μικρούλια, με κοιτούσαν με απορία όταν τα κράτησα από το χέρι και τα οδήγησα στην τάξη και τώρα είναι ολόκληρα παλικάρια και κορίτσια ή έτσι μου φαίνεται εμένα! Θυμάμαι που ψυθίριζαν μεταξύ τους τις πρώτες μέρες, είναι άραγε καλή η κυρία; Μαλώνει; Και σήμερα με παρακαλούσαν να μην τα αφήσω, να τα έχω και του χρόνου... Κατάλαβαν -και είχαν ακούσει ότι αυτή η κυρία μαλώνει- αλλά έμπαιναν θαρρετά στην τάξη κάθε μέρα και μετρούσαν με την απίστευτη ευφυία και διαίσθησή τους τα όριά μου! Πανέξυπνα και ευρηματικά κατόρθωσαν να κλέψουν την καρδιά μου! Και τώρα, ευτυχώς θα μεσολαβήσει ένα ολόκληρο καλοκαίρι, ώσπου να τα ξεσυνηθίσω και το Σεπτέμβρη να αρχίσω νέο ταξίδι, με άλλη παρέα. Μας παρηγορεί όλους, κι αυτά κι εμένα, ότι και του χρόνου θα φοιτούν στο ίδιο σχολειό και θα βλεπόμαστε! Όμως το ξέρω καλά πως θα μεγαλώσουν, θα ψηλώσουν κι άλλο, θα ντρέπονται να μου κάνουν αγκαλιές, θα δώσουν την καρδιά τους σε άλλο δάσκαλο και θα μου λένε μόνο ένα "γεια σας κυρία" στα διαλείμματα! Δε θα τρέχουν πια να μου κλαφτούν πως έπεσαν και χτύπησαν, γιατί τότε πια θα είναι μεγάλοι κι όχι μωρά! Τι δύσκολο το επάγγελμά μας τελικά! Νιώθω κάθε φορά σαν τη χελιδόνα που πέταξαν τα μικρά της, σαν τη μάνα που μεγάλωσαν τα παιδιά της και δεν την έχουν ανάγκη πια! Και ταυτόχρονα, ενώ συγκινούμαι, καμαρώνω κιόλας για την πρόοδό τους, για το πόσο μεγάλωσαν! Νιώθω περήφανη που πέρασα από τη νιούτσικη ζωή τους! Ας είναι ευλογημένα κι αυτά, μαζί με όλα του κόσμου τα παιδιά κι ας είναι γερά και καλότυχα στα επόμενα βήματά τους! Κι οι γονείς τους, που βοήθησαν τόσο πολύ, που συνεργάστηκαν κι επέδειξαν ευγένεια και ήθος ας πράξουν τη νουθεσία του Αγίου Ιωάννη του Χριστοστόμου: "Το σημαντικότερο πράγμα που μπορεί να κάνει ένας γονιός για το παιδί του είναι η προσευχή". Καλό καλοκαίρι σε όλους, από καρδιάς!
